Balkanların kalbinden doğdu sesi,
Rüzgâr sustu, ufuk eğildi.
Dağlar yere göğe muştuladı,
Zübeyde ananın yüreğine kor gibi düştü adı.
Mustafa!
O yürüdü, dost düşman ayağa kalktı.
Yorgun topraklardan geçti çıplak ayakla,
Küllerin içinden doğan sabahları gördü,
Zaman ‘ilelebet’ çekildi önünden saygıyla.
Ankara onunla yürek oldu bir vatana,
Kurtuluş bir ateşti, bakışlarıyla tutuşturdu.
Ne bir taç giydi, ne de saraylardan saray seçti;
Bir masa, bir türkü, bir dost meclisi yetti.
Bir çocuğun ezberinde, bir annenin duasında,
Bir marşta, bir gözyaşında, bir umutta,
Bir ulusun can evindeydi tahtı, hiç inmedi.
Bir coğrafyanın nabzı onunla yeniden attı.
Mustafa Kemal!
Mustafa Kemal!
10 Kasım’da öldü dedilerse de sakın inanma,
O, her 23 Nisan sabahı bir çocuk sesiyle
Çelik mavisi gözlerini yeniden açıyor dünyaya
Milletin alın yazısına düşen ölümsüz bir imza gibi,
Toprağın kokusunda, dalgaların sesinde
Çağdan çağa, nefesten nefese yankılanıyor adı:
Mustafa Kemal ATATÜRK!
Mustafa Kemal ATATÜRK!
Mustafa Kemal ATATÜRK!
Hülya Bilge GÜLTEKİN
